Om bij het uitkijkpunt Dalsnibba te komen, moesten we eerst weer de slingerweg vanuit Geiranger omhoog nemen. Dalsnibba ligt op 1500 meter hoogte en biedt een mooi uitzicht over het fjord. Vanuit de auto moesten we eerst nog een stukje omhoog lopen, dus Jasper ging weer in de draagzak. Het was goed te merken dat we hoog zaten, want het waaide behoorlijk hard en het was een stuk kouder. Jasper vond het wel mooi, die wind door z’n haartjes.

Om de hoogte te ervaren is er een skywalk gebouwd, een platform met een vloer waar je de diepte in kan kijken en een glazen wand. Jasper heeft in ieder geval nog geen last van hoogtevrees, want hij kroop zelfverzekerd over het platform. Ondertussen de aandacht trekkend van menig andere toerist.

Na diverse mooie foto’s gemaakt te hebben, gingen we terug naar de auto. Bij het instappen zag Bas dat er een briefje onder de ruitenwisser zat. Shit, was het betaald parkeren dan?! Dit bleek niet het geval. De deur van de auto die naast ons stond was door de harde wind opengewaaid en had een deuk in onze deur achtergelaten. De bestuurder was wel zo netjes geweest om zijn telefoonnummer achter te laten. Beetje jammer dat dit nou net de vakantie is dat we niet met een huurauto zijn… Nou ja, niet druk om maken, dat regelen we thuis wel.

Toen we de berg weer af waren was het alweer tijd voor de lunch, dus zochten we daar een mooi plekje voor op. Wederom bood de Ikea-stoel uitkomst. 

Maar niet voor lang natuurlijk, want Jasper wil ook even zijn beentjes strekken. Wel lastig van die hellingen als je pas net een beetje kunt lopen… Ook stenen in het water gooien met papa was een mooi spelletje. Iedere plons leverde een mooi schaterlachje op.

Gister hadden we langs de weg al een soort sneeuwgrot gezien waar we graag wilden uitstappen en even een kijkje wilden nemen. Vandaag hadden we daar ook de tijd voor. Toch wel bijzonder dat je met deze temperaturen (want ook hier is het zo’n 30 graden) nog in een sneeuwgrot kunt staan. Spelen met de sneeuw was er helaas niet meer bij, want deze was stijf bevroren. Dan maar spelen met water bij ons huisje.  

Tegen een uurtje of acht brachten we Jasper naar bed en leek hij snel te gaan slapen. Niet lang daarna hoorde Lieke echter gegiechel door de babyfoon komen. Een toen Bas terugkwam van een rondje over de camping stond Jasper hem vrolijk toe te lachen door een kier tussen zijn gordijntjes. De gordijntjes gingen weer dicht en weer open, en weer dicht, en weer open… En ook het raam ging open en weer dicht en weer open, en weer dicht, en weer open… Wat een boefje!