Het was de natste dag tot nu toe, dus het was even zoeken naar een geschikte activiteit voor vandaag. Uiteindelijk besloten we naar natuurpark Langedrag te rijden. Dit was weliswaar ook allemaal buiten, maar hier konden we de kinderwagen met regenkap mee naartoe nemen. Langedrag is een soort kruising tussen een kinderboerderij en een dierentuin. Behalve alle standaard boerderijdieren, hadden ze ook typische Noorse diersoorten, zoals elanden, poolvossen, rendieren, wolven en lynxen.

De beste manier om de dieren te zien was om mee te gaan met een rondleiding waarbij de dieren gevoerd werden. Om 12 uur was het rondje naar onder andere de elanden. Hier sloten we ons bij aan, diep wegschuilend in onze regenkleding. Als eerst gingen we langs de wilde varkens. De gids vertelde dat Langedrag onder de aandacht wilde brengen waar onze huidige boerderijdieren van afstammen. Ze lieten eerst de wilde varkens zien; behaarde, bruine, actieve dieren. Daarna kwam er een veel groter, roze, onbehaard en log veevarken aangesjokt. Helemaal doorgefokt voor een zo efficiënt mogelijke vleesproductie voor de mens. Apart om deze twee zo naast elkaar te zien. Zo hadden ze ook de mufflons, de wilde variant van onze schapen. En natuurlijk de wolf als voorvader van de vele hondenrassen.

Via een kleine tussenstop bij de muskusos (die dan weer verwant is aan onze huidige geiten), kwamen we terecht bij de elanden. De gids ging bij de eland het hok in en vertelde van alles in het Noors. Een andere medewerker kwam ons kleine groepje niet Noors sprekende toeristen opzoeken om alles voor ons te vertalen. Het bleek dat we zelf de elanden mochten voeren. Er waren een stuk of 6 elanden in het park aanwezig. Maar ze konden zelf kiezen of ze kwamen “werken” of niet. Dit keer waren er drie komen opdagen en konden we ze dus bewonderen en zelfs voeren.

We konden dus met z’n alle het hok in en moesten ons opstellen in een rijtje. Gelukkig was het ook net even droog, zodat we Jasper uit de kinderwagen konden halen en bij Bas op de arm kon. We hadden instructies gekregen om onze handen ver voor ons uit te strekken en vooral niet te bukken als je het fruit liet vallen. Het ver uitstrekken was om niet geraakt te worden door het gewei. Het niet bukken was om te voorkomen dat je een trap kreeg. Als je bukte zou hij het als een aanval kunnen zien, omdat je dan (met een flinke dosis fantasie) zou kunnen lijken op een wolf. De enige twee manieren van zelfverdediging voor een eland zijn wegrennen of trappen en aangezien deze elanden natuurlijk niet weg konden, zou de keus dan snel gemaakt zijn.

Toen iedereen klaar stond kwam de gids met de eland langs om bij alle toeristen een lekker stukje banaan of wortel te komen halen. Zo vormden we een lopend buffet voor de elanden. Als deze vlak voor je neus staat ervaar je pas echt goed hoe groot zo’n eland is. Bijzonder en onverwacht om zo dichtbij te kunnen komen.

Na een korte lunch (lees: even schuilen voor de kou), sloten we ons om 14.00 uur aan bij het rondje langs de vleeseters en rendieren. Deze was echt vooral op de Noren gericht, onze “tolk” ontbrak en er werden slechts af en toe een paar zinnen in het Engels gezegd. Het was mooi om de wolven, lynxen, poolvossen en rendieren te zien, maar toen het steeds harder begon te regenen vonden we het wel mooi geweest en zijn we lekker naar huis gegaan.