Terug naar huis – deel II

Dit keer waren we vast besloten om op tijd in onze auto te zitten om het schip te verlaten. Na het ontbijt pakte we dus onze spullen en vertrokken we naar het car deck. Dit keer hadden we niet echt voordeel van het feit dat we als eerste de boot op mochten. We waren met de auto naar een dood hoekje gedirigeerd. Daardoor moesten eerst alle auto’s achter ons wegrijden, voordat we zelf konden rijden. Beetje jammer, vooral aangezien we bij de afzuigventilator zaten die op vol vermogen aanging zodra de eerste auto begon te rijden. We stonden ook vlak naast het bordje “High noise levels, use hearing protection”. Die “hearing protection” waren ze even vergeten mee te leveren toen we de auto hier moesten parkeren. Het was geen overbodige luxe geweest, want we stonden er nog geen meter naast en het deed pijn aan onze oren. Ook Jasper hield zijn handjes voor zijn oren. Lekker dan, dat je met een klein kindje een half uur onder deze omstandigheden moet wachten.

Rond half 11 waren we eindelijk van de boot af en kon de lange rit naar huis beginnen. Gelukkig viel Jasper na een paar minuten al in slaap en hij hield dit ruim 2,5 uur vol! Dat betekende dat we dus lekker konden doorrijden zonder te stoppen. Dat schiet in ieder geval wel op.

Zo tegen enen kwamen we helaas in een file terecht. Lieke moest al een tijdje plassen maar zolang Jasper nog lekker lag te slapen wilden we eigenlijk niet echt stoppen. Vlak nadat we een parkeerplek met toilet waren gepasseerd deed Jasper, tot lichte frustratie van Lieke, zijn ogen open. Aangezien Lieke toch wel graag naar het toilet wilde, Jasper inmiddels wakker was, we toch stil in de file stonden, de auto een tankbeurt kon gebruiken en het lunchtijd was besloten we de snelweg te verlaten en een bezinepomp op te zoeken.

De bezinepomp had echter geen toilet en geen speelmogelijkheid voor Jasper dus belandden we uiteindelijk bij de McDonald’s. Daar was het gigantisch druk want er waren net 3 bussen met scoutingkinderen aangekomen die allemaal een hamburger wilden hebben. Ze waren echter zo druk met elkaar aan het kletsen dat ze vergaten zich te verdelen over de drie kassa’s. Dat scheelde gelukkig weer en relatief snel hadden we onze lunch gescoord.

Aangezien er maar 2 kinderstoelen en die allebei bezet waren heeft Jasper lekker bij Bas op schoot gezeten en een droge boterham gegeten terwijl wij lekker een hamburgertje aten. Daar komen we nu gelukkig nog mee weg. We zijn benieuwd of dat volgend ook nog lukt.

Rond 16 uur reden we bij Klazienaveen de Nederlandse grens over waar we nog even kort gestopt zijn om Jasper ook nog even te laten bewegen. Om 18 uur waren we dan eindelijk weer thuis. Jasper heeft zich tijdens deze lange dag (en eigenlijk de hele vakantie) fantastisch gedragen en begon helemaal te glunderen toe hij zijn eigen spulletjes weer zag.

Na het uitladen van de auto heeft Bas nog even snel wat avondeten gehaald, waarna we alle drie lekker in ons eigen bed in slaap zijn gevallen, lekker nagenietend van deze super vakantie!

Terug naar huis - deel I

Na 25 dagen Noorwegen moeten we vandaag helaas weer terug naar huis. Ons hotel zat vlak bij de terminal voor de boot, dus na slechts vijf minuutjes rijden waren we er ruim op tijd. De afslag naar de incheckpoortjes voor de boot was echter afgesloten met hekken. Vreemd want daarachter werden nog wel allerlei auto’s ingecheckt. Een aantal mensen begonnen de hekken zelf maar opzij te schuiven, maar dat ons niet helemaal de bedoeling.

Na een paar rondjes cirkelen op de rotonde zagen we een bordje “check in cars” naar een achteraf weggetje wat we maar gevolg hebben. Daar belanden we op een terrein naast de opstelplaats voor de auto’s die aan boord moesten. Behalve 1 andere Nederlandse auto, was daar echter niemand. We begonnen toch ernstig te twijfelen of we hier nou wel goed stonden. Maar we hadden letterlijk de borden gevolgd.

De mensen uit de andere auto twijfelden ook heel erg, een van hen was al op weg gegaan om te informeren wat nou precies de bedoeling was. Na tien minuutjes onduidelijkheid en ook wel een beetje stress, bleek dat we toch een andere kant op moesten rijden. Een medewerker kwam ons op een stepje tegemoet rijden om ons in de juiste richting te dirigeren. Daarna konden we snel inchecken en kregen we weer voorrang om de boot op te rijden vanwege Jasper.

Het was weer even een uurtje afwachten voordat we in onze hut konden, dus gingen we nog lekker op het dek zitten. Toen werd ons goed duidelijk hoeveel verschil vier weken kunnen maken. Waar Jasper op de heenweg maar een paar voorzichtige stapjes zette en voornamelijk kroop over het dek, stapte hij nu zelfverzekerd rond met zijn knuffelaapje op sleeptouw.

Na een veel te zware lunch, gingen we naar onze hut zodat Jasper (en papa en mama) even een middagdutje kon doen. Het ontwaken uit het middagdutje was vrij heftig. In grote paniek en ontroostbaar huilend werd Jasper wakker. We leken zeker een kwartier niet tot hem door te dringen. Hij was ook nog half in slaap. Gelukkig kwam hij daarna weer tot bedaren, want het was alweer tijd voor het diner. De boot schommelde inmiddels aardig heen en weer. Dat in combinatie met de zware lunch en het net wakker worden, kwam de eetlust van Lieke niet echt ten goede.

Daarna zijn we nog even naar de speelkamer gegaan, waar Jasper zich kon uitleven met allerlei auto’s, tentjes, skippyballen, poppen, speelhuisjes, glijbanen en andere kindjes. Mooi om te zien dat hij lekker zijn eigen gangetje gaat. Als we weg hadden gelopen had hij ons waarschijnlijk niet eens gemist. Dit was echter toch niet zo’n idee, aangezien Jasper al wel ergens op kan klimmen, maar nog niet zo goed ervan af.

Blootjes en bootjes

Onze dag begon goed met een uitgebreid ontbijtbuffet in ons hotel, waar Jasper al gauw de aandacht van een aantal obers wist te trekken. Ons charmeurtje! Daarna waagden we ons door de miezerregen naar het Vigelandspark. In dit park staan honderden beelden van de kunstenaar Vigeland. Van mensen in allerlei verschillende situaties en relaties, maar de beelden hebben met elkaar gemeen dat alle mensen bloot zijn.

Langs een brug met allemaal bronzen beelden en een fontein, kwamen we bij het beeld wat het meest de aandacht trekt. Een stenen zuil van zo’n 10 meter hoog, waarin 120 gestalten van blote mensen verwerkt zijn. Behalve alle blote mensen stikte het er ook van de - gelukkig geklede - toeristen. Een bijzonder park, de moeite waard om voor om te lopen.

Daarna was ons plan om met de ferry naar het Bygdøy schiereiland te gaan. Dit schiereiland wordt ook wel het museumeiland genoemd, omdat het er stikt van de musea. Na een korte blik op de kaart bleek het vanaf het park echter bijna net zo ver lopen te zijn naar de opstapplaats van de ferry als naar het schiereiland. Dus besloten we er dan maar naar toe te lopen. Dit bleek nog een aardige trippel te zijn, in eerste instantie een beetje ongezellig langs de weg. Eenmaal op het schiereiland konden we een doorsteekje nemen via een grindweggetje, wat gezelliger lopen was. Ondertussen lag Jasper lekker zijn middagdutje te doen in de kinderwagen.

Bij het eerste museum, het Vikingskiphuset, aangekomen, informeerden we naar de mogelijkheden voor een combinatieticket voor meerdere musea. Daar bleek dat je met een Oslo pass gratis in alle musea kon én gratis met het OV én gratis met de ferry. We hadden wel eerder iets over de Oslo pas gehoord, maar we dachten dat deze voor ons niet gunstig zou zijn, omdat je alleen kortingen kreeg op musea (en dus nog heel veel moest bijbetalen). Beetje dom, dit bleek over de Bergen pass te gaan. Dit had Lieke een paar weken terug helemaal uitgezocht en op een of andere manier hadden we deze twee door elkaar gehaald.

De Oslo pass kon je niet kopen bij het Vikingskiphuset, maar wel bij het Maritiem museum een kwartier lopen verderop. Aangezien we daar toch al naartoe wilden gaan, besloten we dan nog maar een stukje door te lopen en later naar het Vikingskiphuset terug te keren. Wel een beetje jammer, want we hadden ons er eigenlijk niet perse op ingesteld om vandaag veel te wandelen en ondertussen begon dit de langste wandeling van de hele vakantie te worden. Het weer zat gelukkig wel mee, bijna geen regen onderweg.

Met de Oslo pass in ons bezit, bezochten we daarna het Maritiem museum. Oslo is door zijn ligging altijd een heel belangrijke haven- en handelsplaats geweest. Een mooi museum, waarin onder andere de oudste boot (een uitgeholde boomstam) van Noorwegen te zien was. Er was ook een restaurantje waar we even konden lunchen. Tijdens het eten liep Jasper rood aan. Oh, oh, dat wordt een poepluier. We waren vanochtend vergeten extra luiers uit de auto te halen en we hadden er maar 3 bij ons. Na onze lunch ging Lieke hem even verschonen, om vervolgens heel lang weg te blijven. Het gebeurt bijna nooit meer, maar dit keer was er weer stront aan de knikker… en aan Jaspers benen en zijn rompertje en zijn broek… Beetje jammer. De reservekleertjes waren nog bij Bas in de tas, dus Jasper moest, na wat voelde als een uur poetsen met billendoekjes, alleen in zijn luiertje mee terug naar het restaurantje.

Met Jasper in een schone outfit gingen we vervolgens naar het Fram museum. Dit zijn twee grote boothuizen met daarin twee boten die gebruikt zijn voor poolexpedities. Het grootste schip, de Fram, was gebruikt om op een bijzondere manier aan te tonen dat er een natuurlijke oost-west stroming was in de Arctische Oceaan. Het was onderzoeker Fridtjof Nansen opgevallen dat de wrakstukken van een eerder vergaan schip met het ijs waren meegevoerd van Siberië naar Groenland. Deze moesten langs de noordpool zijn gegaan. Om zijn theorie van de stroming te bewijzen, liet zijn expeditie hun schip in 1893 invriezen in het ijs en zich vervolgens door het ijs meevoeren. Dit tegen alle adviezen in, want een schip zou volgens de meeste wetenschappers nooit de druk van het ijs kunnen weerstaan. Desondanks slaagde de expeditie.

Het was een mooie tentoonstelling, op de muren werd de zee geprojecteerd die langzaam dichtvroor. Als je op het dek stond, leek het net op je zelf op zee zat. In het museum stond ook een opgezette muskusos, waar Jasper spontaan tegen begon te hinniken. Lijkt ook wel erg op een paard natuurlijk. Maar toen we hem dichterbij reden met de kinderwagen, was het toch wel spannend en begon hij hard te huilen.

Snel door naar het volgende museum, het Kon Tiki museum. Weer een verhaal van een avonturier/wetenschapper, die tegen alle adviezen in een gewaagde expeditie ondernam. Hij wilde aantonen dat de bevolking van Frans-Polynesië afstamde van bevolking van het vaste land van Zuid-Amerika. Volgens andere wetenschappers was dit onmogelijk, omdat men niet in staat zou zijn geweest om de oceaan over te steken. Thor Heyerdahl wilde aantonen dat dit wél mogelijk was. Hij bouwde daarom een vlot van balsahout, met alleen de middelen die men toen beschikbaar had. Met dit vlot en 5 andere expeditieleden trokken hij in 1947 in 101 dagen de grote oceaan over. Het oorspronkelijke vlot was in dit museum te bewonderen. Bizar om te bedenken dat je hierop de oceaan op zou gaan. Misschien een idee voor de vakantie van volgend jaar ;-) Het heeft ons in ieder geval geïnspireerd om thuis de documentaire en de film te gaan bekijken.

Aan het eind van de middag liepen we terug naar het Vikingskiphuset, waar we een aantal originele vikingsschepen bewonderden uit de 9e eeuw. Deze waren zo goed bewaard gebleven omdat ze na een aantal jaar gebruik op zee, waren als gebruikt als een soort grafkisten voor belangrijke Vikingen. Een deel van de skeletten en de grafschatten die ze hadden meegekregen waren ook te bezichtigen.

Na al de oude boten in de musea was het tijd om zelf op een bootje te stappen, de ferry terug naar het centrum. Hiervoor moesten we nog een laatste kilometer lopen, of nou ja, snelwandelen om de boot niet te missen. Dit was beter dan de drie kwartier die we anders moesten wachten op de volgende boot. Jasper heeft de hele tocht enthousiast bij het raampje gestaan.

Eenmaal in het centrum zochten we weer een gezellig restaurantje op voor een burgertje. Na een lange dag in de wandelwagen, heeft Jasper op de ruime hotelkamer nog lekker even kunnen spelen. Vooral de kast met schuifdeuren vond Jasper erg interessant. Hij is alleen vanavond al, zo’n 100 keer uit de kast gekomen.

Terug in de grote stad

Vandaag was het alweer tijd om het prachtige natuurschoon van Noorwegen te gaan verlaten voor nog twee laatste dagen in Oslo. Terwijl we van Vrådal naar Oslo reden, werd de omgeving langzaam weer wat dichter bevolkt. We mochten zelfs 100 kilometer per uur gaan rijden, topsnelheid voor Noorse begrippen. Het was duidelijk dat we de grote stad naderden. Klein nadeeltje hiervan was dat er ook niet echt meer geschikte lunchplekjes onderweg te vinden waren. Jasper had een groot deel van de ochtend liggen slapen en had gelukkig nog genoeg geduld om in een ruk door naar Oslo te rijden.

Daardoor kwamen we al om 13.15 aan bij het hotel, een beetje vroeg, maar we hadden mazzel. De kamer was al klaar, dus we konden meteen inchecken. Wel moesten we nog even parkeerplek regelen. Het centrum van Oslo is autoluw en omdat wij redelijk centraal zaten, was het hier niet echt auto-vriendelijk. Dus we hebben maar even zo’n 80 euro afgetikt om bij het hotel te kunnen parkeren. In de tuin, zo zei de receptioniste, die eigenlijk meer een steegje bleek te zijn. Maar goed, we waren al lang blij dat we de auto ergens kwijt konden en niet hoefden te zoeken.

Voor morgen is er regen voorspeld, maar vandaag was het stralend weer, dus we besloten vandaag maar zoveel mogelijk buiten door te brengen en door het centrum te gaan wandelen. Vanuit ons hotel liepen we zo de paleistuin in. Vandaaruit liepen we door de Karl Johans gate, de belangrijkste winkelstraat van Oslo. We waren verrast door de gezellige sfeer in de stad. Veel mooie, oude gebouwen, veel groen, veel water, veel kunst op straat en allemaal gezellige terrasjes.

Oslo is mooi gelegen aan fjord, dus je kunt eindeloos langs het water lopen. Eenmaal bij de kade zijn we eerst het moderne operagebouw opgeklommen. Het gebouw vormt een soort brede, rondlopende hellingbaan naar het dak toe.

Daarna hebben we een stuk langs de kade gelopen op zoek naar het Akerslot, een oude vesting uit de middeleeuwen. We dachten het gevonden te hebben en bezochten in dat gebouw een mooi, gratis militairmuseum. Jasper vond vooral de paarden in deze tentoonstelling erg mooi. Zodra hij ergens een paard ziet, wijst hij ernaar en begint hij te hinniken. Dit is een van de geluidjes die hij tegenwoordig kent. Verder behoren alleen de koe (“mmmmmmbrr”), kip (“tik”), klok (ook “tiktik”) en auto (“tuutuut”) , tot zijn repertoire. Maar het paard is op dit moment absoluut favoriet en deze kan hij ook het beste.

Toen we nog een stukje verder wandelden, bleek het Akerslot even verderop te liggen. Van hieruit had je een mooi uitzicht over de kade met zijn terrasjes en een gigantisch cruiseschip. Onderweg naar de terrasjes voor ons avondeten, kwamen we nog een ruiterbak tegen, waar net twee politieagenten te paard aan het oefenen waren. Daar moesten we natuurlijk even stoppen om tegen de paardjes te hinniken.

Langs de kade zaten allemaal hippe, gezellige restaurantjes. We zochten er eentje uit op een boot, waar we heerlijk in het zonnetje en met uitzicht op het Akerslot, de haven en het fjord, van ons hamburgertje hebben genoten. Onderweg terug naar het hotel hebben we nog even staan kijken bij een straatartiest die met bellenblaas gigantische hoeveelheden bellen stond te blazen. Dat vond Jasper natuurlijk prachtig!

Verborgen pareltje

Bij het voorbereiden van onze vakantie, was een van de eerste dingen die we vonden op internet een filmpje met de top 10 must sees van Noorwegen. Behalve de standaard toeristische hoogtepunten in het land, werd hier ook een verborgen pareltje beschreven; Jettegrytene. Dit is een rivierbedding die grotendeels droog is komen te liggen door een naburige waterkrachtcentrale. De rivierbodem vormt een spectaculair gezicht. In de rotsen zijn allerlei mooie vormen uitgesleten. Deze plek is voornamelijk bekend bij de Noren, die het als een soort natuurlijk waterglijbanen gebruiken. Kijk, dat zijn de betere tips, die ging dus op ons “to do”-lijstje.

Vanaf ons huisje was het 1,5 uur rijden hiernaartoe, maar dat hadden we er wel voor over. Het was een mooie rit, langs het meer en mooie rotspartijen. Gelukkig stond Jettegrytene goed aangegeven op de bordjes, want onze navigatie had er wat moeite mee. Met nog maar 8 kilometer te gaan kwamen we bij een brug, met een gesloten hek en met het volgende bordje;

Logische eerste stap was google translate, maar daar heb je natuurlijk wel internet voor nodig en we hadden onvoldoende ontvangst. Een klein stukje terug, terwijl Lieke net wat bouwvakkers wilde gaan vragen om een foto van het bordje te vertalen, had Bas opeens toch ontvangst. Google translate maakte er het volgende van: “vegetarisch naar de jelly pots gesloten vanwege grote waterstroming”. “Vegetarisch” dat zal wel “weg” moeten zijn. En “jelly pots” was een vrije vertaling van Jettygrytene. Uit de rest van de vertaling werd duidelijk dat er blijkbaar te hoog water stond. Later bij de tourist information legde ze uit dat de waterkrachtcentrale dan het water liet weglopen, waardoor de rivierbedding dus niet langer droog stond.

Helaas, 1,5 uur rijden voor het verborgen pareltje wat voor ons voor altijd verborgen zal blijven. Even schakelen dus. Eerst dus maar naar de tourist information, waar ons uiteraard weer een hike werd aanbevolen. Er was ook een mooi plekje in het zonnetje om even te lunchen. Daar werd Jaspers aandacht al snel getrokken door de eendjes. En toen Bas de eendjes ging voeren, hadden wij ook hun aandacht. Jasper stond maar al te graag een beetje van zijn brood af aan zijn nieuwe vriendjes. Hij liet ze zelfs uit zijn hand eten.

Daarna zochten we een strandje in de buurt op, zodat Jasper nog lekker even met water en vooral modder kon spelen. Dit keer was Bas de bikkel. Nou ja, tot zijn enkels dan.

Do you like to hike?

Hoewel ons relaxdagje gisteren goed bevallen was, wilden we vandaag toch wel iets meer van de omgeving zien. Eerst maar eens langs de tourist information in het dorpje. Hier werden we niet heel veel wijzer uit. Waar we van andere vakanties gewend zijn dat ze je bij tourist information overladen met opties, komen ze hier niet veel verder dan “do you like to hike?” en “you can rent a boat”. Als we dan aangeven dat we inderdaad wel willen wandelen en een draagzak hebben voor Jasper, raden ze ons vervolgens één wandeling aan (ook als we aangeven dat we meerdere dagen in het gebied hebben).

Toegegeven, die ene wandeling is dan ook wel vaak heel mooi. Vandaag reden we via een tolweggetje naar de parkeerplek waar de Venelifjellet wandeling begon. Alleen maar natuur dit keer, niet over de wegen, maar over rotsen en spoorbielzen die waren neergelegd op de meest sompige gebieden. Het was een aardige klim omhoog, maar omdat dit heel geleidelijk ging, was het prima te doen. Geleidelijk aan kregen we ook een steeds beter zicht op de vallei en het meer.

Het zag er vandaag nog aandoenlijker uit dan anders, Jasper bij Bas in de draagzak, want ze hadden dezelfde polo’s aan. Jasper genoot weer van de draagzak. Helaas is deze blijkbaar ook erg smakelijk, want hij heeft er inmiddels al zoveel op zitten kauwen, dat de stof begint te rafelen en er een gat aan het ontstaan is. De stof zag er behoorlijk stevig uit, maar is blijkbaar geen partij voor Jaspers vlijmscherpe fietsenrekje.

Hij vond het ook heerlijk om op een vlak stukje even lekker rond te stappen en in de aarde te wroeten. Ondertussen probeerden wij nog wat brood bij ‘m naar binnen te krijgen. Niet veel later bereikten we een idyllisch gelegen meertje. Na een paar mooie foto’s gemaakte te hebben zijn we weer naar beneden gewandeld. Toen hield het knagen aan de draagzak even op, want Jasper hing inmiddels heerlijk te slapen.

Later op de middag zijn we vlakbij ons huisje naar een strandje aan een meer gegaan. Het was net warm genoeg om in je zwemkleding rond te kunnen lopen. Het water was wel behoorlijk koud, maar dat weerhield Jasper er niet van om lekker te spetteren en enthousiast het meer in te kruipen. Ook Lieke waagde zich in het koude water. Bas vond het wel prima. We kunnen niet allemaal zulke bikkels zijn.

Zweten geblazen...

Na drie weken bijna iedere dag met de auto op stap, hebben we ervoor gekozen om vandaag lekker de hele dag bij ons huisje te blijven. Nou ja huisje… we zitten in een houten chalet met slaapplaats voor 11 personen! Heerlijk al die ruimte, wel een beetje jammer voor de eindschoonmaak die we zelf moeten verzorgen.

Er scheen een heerlijk zonnetje, dus we konden lekker op ons terras zitten en Jasper de boel laten verkennen. Steentjes en dennenappeltjes genoeg om mee te spelen. Het rustig zitten kon alleen om en om plaatsvinden, aangezien we hier een terras zonder omheining hebben en het lopen van Jasper steeds beter en sneller gaat. In een onbewaakt moment (van maximaal 3 seconden) stond hij vandaag zelfs al halverwege de trap. Het angstzweet brak ons uit. Goed opletten dus! Tijdens Jaspers middagslaapje konden we wel allebei lekker neerploffen met een wijntje en een zak chips.

’s Avonds bleek Jasper aan het spelen op het houten terras een vervelend souvenirtje overgehouden te hebben. Meerdere splinters in zijn handjes en 1 in zijn voet, die we er niet uit kregen door al het gespartel van Jasper. Hopelijk komen ze er vanzelf uit. Hij leek er in ieder geval geen last van te hebben.

Als afsluiter van ons ontspannen dagje, gingen we nog even in de sauna. Hiervoor hoefden we niet weg, want naast 11 slaapplaatsen beschikt dit huisje ook over een eigen sauna. Op en top ontspannen (voor Bas).

Gaustabanen

Onderweg naar Vrådal, onze volgende bestemming, was er veel moois te zien. Het zonnetje was weer gaan schijnen, dus we konden lekker picknicken bij een meertje langs de weg. Tegelijk met ons stopte een hele motorclub om even te pauzeren en een voor één op het grasveld naast het meertje te plassen. Goed… maar even niet in het gras spelen dus, maar Jasper lekker in z’n kinderstoeltje laten zitten. Een half uurtje later zat er opeens tot grote hilariteit van Lieke een nietsvermoedend stel wel lekker in het gras, precies op de plek waar alle motorrijders hadden staan plassen. Toen was het al een beetje te laat om ze nog te waarschuwen. Nu maar hopen dat ze geen nattigheid hebben gevoeld.

We reden vandaag een klein beetje om, zodat we naar de Gaustatoppen konden, de hoogste berg in de omgeving. Deze was te beklimmen, maar je kon de top ook bereiken met twee kabeltreintjes dwars door de berg heen omhoog. Het eerste treintje voerde ruim ons vooral de berg in. Daar moesten we overstappen op een treintje dat 39 graden omhoog ging. In totaal was je op deze manier ruim een kwartier onderweg. Stukken sneller dan de wandeling.

Boven konden we genieten een schitterend wijds uitzicht over de omgeving, op 1807 meter hoogte. Volgens de boekjes kon je op een heldere dag 60.000 vierkante kilometer zien. Ter vergelijking, de totale oppervlakte van Denenmarken bedraagt 43.000 vierkante kilometer. Ook vandaag was het een mooie heldere dag, dus we konden ver kijken. Boven kon Jasper ook nog even zijn beentjes strekken en zijn eigen “berg” beklimmen, een rotsblok. Voordat hij weer in de draagzak moest om met het treintje naar beneden te gaan. De terugweg was een stuk drukker, dus we moesten een halfuurtje wachten voordat we naar beneden konden.

Een super mooie tussenstop, maar we zouden wel laat aankomen bij ons huisje. Om 18.15 uur konden we uiteindelijk inchecken. We moesten ook nog eten natuurlijk dus vroeg Lieke naar de mogelijkheden. In heel Vrådal was welgeteld 1 restaurant open (en dan ook alleen tussen 19.00 en 21.00 uur). De supermarkt was ook al gesloten en omdat het morgen zondag was, zouden alle supermarkten in de wijde omgeving ook dicht zijn. De dichtstbijzijnde supermarkt die morgen open was, zou 50 kilometer verderop zijn. Vandaag was een supermarkt in de buurt nog tot 20.00 uur open. Hiervoor moesten we wel weer 12 kilometer terugrijden, beetje jammer, maar als we dit niet deden zouden we morgen niks te eten hebben.

Snel dus maar terugrijden. Gelukkig was de supermarkt inderdaad nog open zodat we even in konden slaan. Alleen de biertjes die Bas gepakt had, moesten weer terug. Deze mochten niet verkocht worden na 18.00 uur ’s avonds. Beetje vreemde regel, het is ons niet helemaal duidelijk wat er na zessen opeens zoveel aan de situatie veranderd, dat alcohol verkopen opeens niet meer kan. Maar goed, we waren allang blij dat we iets te eten hadden.

Om half 9 zaten we uiteindelijk pas aan onze pizzaatjes. En Jasper lag pas om half 10 in bed. Morgen maar lekker een rustdagje dus.