Lopend buffet met eland

Het was de natste dag tot nu toe, dus het was even zoeken naar een geschikte activiteit voor vandaag. Uiteindelijk besloten we naar natuurpark Langedrag te rijden. Dit was weliswaar ook allemaal buiten, maar hier konden we de kinderwagen met regenkap mee naartoe nemen. Langedrag is een soort kruising tussen een kinderboerderij en een dierentuin. Behalve alle standaard boerderijdieren, hadden ze ook typische Noorse diersoorten, zoals elanden, poolvossen, rendieren, wolven en lynxen.

De beste manier om de dieren te zien was om mee te gaan met een rondleiding waarbij de dieren gevoerd werden. Om 12 uur was het rondje naar onder andere de elanden. Hier sloten we ons bij aan, diep wegschuilend in onze regenkleding. Als eerst gingen we langs de wilde varkens. De gids vertelde dat Langedrag onder de aandacht wilde brengen waar onze huidige boerderijdieren van afstammen. Ze lieten eerst de wilde varkens zien; behaarde, bruine, actieve dieren. Daarna kwam er een veel groter, roze, onbehaard en log veevarken aangesjokt. Helemaal doorgefokt voor een zo efficiënt mogelijke vleesproductie voor de mens. Apart om deze twee zo naast elkaar te zien. Zo hadden ze ook de mufflons, de wilde variant van onze schapen. En natuurlijk de wolf als voorvader van de vele hondenrassen.

Via een kleine tussenstop bij de muskusos (die dan weer verwant is aan onze huidige geiten), kwamen we terecht bij de elanden. De gids ging bij de eland het hok in en vertelde van alles in het Noors. Een andere medewerker kwam ons kleine groepje niet Noors sprekende toeristen opzoeken om alles voor ons te vertalen. Het bleek dat we zelf de elanden mochten voeren. Er waren een stuk of 6 elanden in het park aanwezig. Maar ze konden zelf kiezen of ze kwamen “werken” of niet. Dit keer waren er drie komen opdagen en konden we ze dus bewonderen en zelfs voeren.

We konden dus met z’n alle het hok in en moesten ons opstellen in een rijtje. Gelukkig was het ook net even droog, zodat we Jasper uit de kinderwagen konden halen en bij Bas op de arm kon. We hadden instructies gekregen om onze handen ver voor ons uit te strekken en vooral niet te bukken als je het fruit liet vallen. Het ver uitstrekken was om niet geraakt te worden door het gewei. Het niet bukken was om te voorkomen dat je een trap kreeg. Als je bukte zou hij het als een aanval kunnen zien, omdat je dan (met een flinke dosis fantasie) zou kunnen lijken op een wolf. De enige twee manieren van zelfverdediging voor een eland zijn wegrennen of trappen en aangezien deze elanden natuurlijk niet weg konden, zou de keus dan snel gemaakt zijn.

Toen iedereen klaar stond kwam de gids met de eland langs om bij alle toeristen een lekker stukje banaan of wortel te komen halen. Zo vormden we een lopend buffet voor de elanden. Als deze vlak voor je neus staat ervaar je pas echt goed hoe groot zo’n eland is. Bijzonder en onverwacht om zo dichtbij te kunnen komen.

Na een korte lunch (lees: even schuilen voor de kou), sloten we ons om 14.00 uur aan bij het rondje langs de vleeseters en rendieren. Deze was echt vooral op de Noren gericht, onze “tolk” ontbrak en er werden slechts af en toe een paar zinnen in het Engels gezegd. Het was mooi om de wolven, lynxen, poolvossen en rendieren te zien, maar toen het steeds harder begon te regenen vonden we het wel mooi geweest en zijn we lekker naar huis gegaan.

Ziplines en sherpa's

Noorwegen is een land dat draait om de buiten activiteiten, behalve wandelen, ook allerlei spectaculairdere dingen. Skiën in de winter natuurlijk, maar in de zomer onder anderen raften, gletsjerwandelingen en mountainbiken. Hoewel we erg genieten van de vakantie, is het soms toch jammer om al die activiteiten aan ons voorbij te laten gaan, omdat ze niet echt geschikt zijn voor een dreumes. We hebben ons in ieder geval als doel gesteld om al die dingen nog een keer te komen doen, als Jasper oud genoeg is.

Vandaag konden we toch een activiteit doen die niet dreumesproof is. Alleen moesten we dit dan wel om en om doen. Geilo heeft de langste zipline van Noordelijk Europa en die moesten we natuurlijk even uit proberen. Nadat we in onze klimtuigjes waren gehesen, ging Lieke als eerste, in haar eentje, met de stoeltjeslift omhoog. Eenmaal boven aangekomen was het toch wel een beetje spannend, om zonder aanmoediging van Bas, met de zipline naar beneden te gaan. De instructeur nam de peptalk op zich en verzekerde haar dat ze niet zou gillen.

Na stiekem toch een heel klein gilletje bij het steilste punt, viel het eigenlijk heel erg mee. De 1100 meter naar beneden duurde een kleine 2 minuten en ondertussen had je prachtig uitzicht op de vallei. En op het laatste stukje natuurlijk op mijn mannen die me op stonden te wachten.

Daarna was het de beurt aan Bas. Aangezien het zo hoog was dat je vanaf beneden niet kon zien wie er met de zipline naar beneden kwam, heeft Lieke eerst 3 vreemde mensen uitgebreid gefotografeerd, voordat ze Bas te pakken had. Jasper had zo geduldig zitten wachten op die gekke ouders die zonder hem allemaal leuke dingen gingen doen, dat we daarna even de tijd hebben genomen om hem met zijn favoriete speelgoed te laten spelen: kiezelsteentjes!

’s Middags reden we naar de Prestholt Trail. Er is een mooie route aangelegd door sherpa’s uit Nepal, die met stenen een soort trap omhoog hebben gemaakt. Sherpa’s uit Nepal… dat klonk verontrustend qua moeilijkheidsgraad, maar we gingen toch maar een poging wagen. Het was inderdaad behoorlijk aanpoten, maar het uitzicht was erg mooi. Volgens de omschrijving zou de round trip van 6 km twee uur in beslag nemen. Daar hadden we een beetje onze twijfels over, toen aan de trap maar geen einde leek te komen. We wisten van het kaartje dat de trap maar een kwart van de wandeling zou zijn. Bovendien was het behoorlijk koud en waaide er een flinke wind, waardoor met name Jasper sterk afkoelde.

Op een mooi uitzichtpunt hebben we daarom maar besloten om weer om te draaien. Maar goed ook, want onderweg naar beneden begon Jasper steeds meer te piepen. Later lazen we op internet dat mensen gemiddeld tussen de vier en de vijf uur over de wandeling hadden gedaan. Goed besluit dus om terug te gaan. Hadden we mooi nog even de tijd om ’s middags in het zwembad te duiken.

Onderweg naar Havsdalsgrenda

Na 5 nachtjes in Voss verlieten we ons huisje om onderweg te gaan naar Havsdalsgrenda. Vanwege het slechte weer vermoedden we dat het vooral een dag van kilometers maken zou worden, omdat halverwege ergens wandelen niet echt aantrekkelijk was in de regen. Zoals bijna iedere rit deze vakantie passeerden we weer heel veel tunnels. Variërend van kort tot 11 kilometer, van geen verlichting tot gele, witte of blauwe verlichting en van pure rotsen tot beton. Vandaag hadden we weer iets nieuws; een tunnel met rotondes erin!

Halverwege hielden we een tussenstop bij het Norsk Natursenter. We dachten dat dit een soort bezoekerscentrum bij het Nationale Park Hardangervidda was en het trok ons vooral aan omdat het een droog stopplekje was. Het bleek een museum te zijn over Hardangervidda, waar we enthousiast naar binnen gelokt werden door een van de medewerkers die Vlaams bleek te zijn. De prijs viel ook wel mee, volgens hem, maar anderhalf pintje bier. Een Noors pintje welteverstaan, dus stiekem was het eigenlijk best wel duur. Maar goed, we waren al lang blij dat we toch nog een activiteit hadden om deze regenachtige dag.

Er was een panoramafilm over de omgeving, die door Jasper vol overtuiging werd voorzien van commentaar (“die”, “tutututu”, “da”, “iiieee”). Vooral als er dieren te zien waren was hij geboeid. Omdat er vooral landschappen te zien waren, zijn we maar iets eerder de zaal uit gegaan, aangezien Jasper een beetje destructief begon te worden.

In het museum werd informatie gegeven over de omgeving. Met veel opgezette dieren en een groot aquarium. We hebben Jasper ook nog maar even lekker rond laten lopen, omdat buiten in het natte gras vandaag niet echt een optie was. Bij de lunch waren we nu dus extra blij met zijn stoeltje en een overdekte lunchplek, zodat we toch redelijk droog langs de weg en in de mist hebben kunnen lunchen.

Tegen het eind van de middag kwamen we aan in Havsdalsgrenda, wederom een ski resort vlak naast de piste. Inclusief zwembad en ondergrondse parkeergarage, wat een luxe. In de garage zagen we al allemaal deuren met kamernummers. Na onze sleutel opgehaald te hebben, stapten we zelfverzekerd onze deur binnen. Het bleek een betonnen hok van 2 bij 1 te zijn. We stonden even raar te kijken, maar snapten dat dit de schuur wel zou zijn. De deur ernaast leidde naar het trappenhuis naar ons echte appartement. Deze was een stuk ruimer en gezelliger ingericht dan de schuur. Zelfs een gas openhaard in de huiskamer.

Nadat Bas alle spullen uit de auto had geladen gingen we snel naar het centrum om boodschappen te doen. Het centrum bleek niet heel erg groot, maar wel te beschikken over een restaurantje (een zeldzaamheid hier), dus zijn we eerst even lekker een pizza gaan eten.

Een steile klim

Na een aantal regenachtige dagen zag het weer er vandaag weer wat beter uit. Mooi moment voor een wandeling. Vanuit ons huisje begon er een wandelroute de berg op. Voss is een echt skigebied en we kruisten meerdere keren de skipiste onderweg naar boven. Sowieso zijn bijna alle accommodaties waar we hier zitten eigenlijk vooral gericht op het winterseizoen. Vaak met een open haard of vuurkorf in het huisje of op het terras. In de zomer zijn het slaperige vakantieresorts, met stilstaande stoeltjesliften en dichte après-skitenten. Echt levendig is het dus niet, maar vaak wel op een helling, dus met prachtige uitzichten.

De wandeling van vandaag snapten we niet zo goed, want hij ging grotendeels over de weg. Eerst nog over een afgesloten grindweggetje, maar daarna gewoon over het asfalt. Beetje zonde met zoveel natuur om je heen, dat je dan tussen de huisjes en bouwplaatsen doorloopt. Gek genoeg is dit wel vaker het geval met de wandelingen hier. Halverwege zagen we ergens een mountainbike parcours het bos in. Dat zag er avontuurlijker uit, dus die zijn we maar gaan volgen. Het was niet helemaal ingericht op wandelaars, maar het ging prima. Wel een lekkere steile klim naar boven. Voor Lieke soms wat wrang dat je dan onder een stilstaande stoeltjeslift doorloopt… Na een mooi uitzichtpunt zijn we weer omgedraaid, dit keer maar wel over de weg.

’s Middags gingen we naar het zwembad in Voss. Een redelijk prijzige bezigheid, we betaalden 40 euro met z’n drietjes. Maar Jasper geniet er erg van en het is te koud om buiten in een meertje te zwemmen. Jasper spetterde lekker in het water en deed zijn best om zich aan onze greep te ontworstelen om met andere kindjes te kunnen spelen. Hij voelt zich in ieder geval lekker zeker in het water.

Er lagen ook drijfmatten in het water om mee te spelen. Jasper vond het mooi om daarop te zitten. Er zaten gaten in, waar Bas z’n vinger door stak (als een soort poppenkastpoppetje). Ook dat vond Jasper mooi, totdat het allemaal te dichtbij kwam en Bas met zijn vinger Jaspers been aanraakte, met grote paniek en schrik tot gevolg.

Na drie kwartier was Jasper het wel zat en was hij bijna niet meer te houden. Irritant ook natuurlijk, van die ouders die je de hele tijd maar vast willen houden om ervoor te zorgen dat je niet verdrinkt. Het afdrogen en aankleden was ook nog wel even een uitdaging. Want Jasper met ging met Lieke mee naar de dameskleedkamer, terwijl de tas met de handdoek bij Bas in de herenkleedkamer lag. Gelukkig hadden we dat vooraf bedacht, dus was Bas ‘m even gaan halen.

Met Jasper in z’n bloten billen op de verschoontafel, kwam Lieke erachter dat ook de luiers nog bij Bas in z’n tas zaten… Gelukkig waren er meerdere kleine kindjes in het zwembad en kon Lieke een luier bietsen bij een van hun moeders. Dat scheelde een hoop stront aan de knikker.

Bergen in de regen

Het alarm gaat, 7 uur, dus tijd om op te staan. Maar, wat is dat nou? Behalve onze vertrouwde wekkers, gaat er op de achtergrond nog een alarm. Het wordt sterker als we de woonkamer in lopen. Verrek, dat zal toch niet het brandalarm zijn? Jawel hoor, als we de voordeur open doen is het luid en duidelijk, het brandalarm!

Gelukkig is er geen rook of brand te zien of te ruiken. De brandinstructies hangen naast de deur, maar deze zijn volledig in het Noors, dus die bieden niet echt duidelijkheid. Dus Bas gaat eerst maar eens kijken wat er aan de hand is. Bij de receptie is er niemand te bekennen en op de gangen en buiten staan geen andere toeristen. Mmmm… vreemd. Ondertussen graait Lieke snel wat belangrijke spullen bij elkaar, voor het geval we toch opeens snel naar buiten moeten.

Het brandalarm gaat onverminderd door, ook Jasper begint nu wakker te worden. Na tien minuten loopt Lieke nog maar een keer naar de receptie. Daar aangekomen komt er net iemand aanlopen. Zonder al te veel te zeggen, loopt deze man naar binnen en zet het brandalarm uit. Vervolgens loopt hij naar boven om de kamers te controleren. Lieke loopt maar achter hem aan, om enige duidelijkheid te krijgen. Hij klopt aan bij een van de andere kamers aan onze gang. Daar bleek iemand een omelet te hebben gebakken, waar de rookmelders blijkbaar op hadden gereageerd. Niks aan de hand dus. Maar toch niet echt een geruststellende gedachte dat het ruim tien minuten duurt, voordat er personeel aanwezig is als het alarm afgaat. En we vragen ons af of we ook wel wakker waren geworden van het alarm als onze wekkers niet waren gegaan. Want hoewel op de gang je trommelvliezen bijna sprongen, was het alarm op onze slaapkamer niet heel hard te horen. Wie weet hoe lang het alarm al had staan loeien voordat onze wekkers gingen. Na twintig minuten kwam de brandweer even een kijkje nemen, dat was dan wel weer fijn.

Nou ja, we waren in ieder geval meteen goed wakker vanochtend. Na een ontbijtje, gingen we op weg naar Bergen, de op een na grootste stad van Noorwegen. Ook hier hadden we regen. Maar ja, dat is niet zo vreemd, want met 275 dagen regen per jaar, is dit de stad in Europa waar het het meeste regent.

Bergen is groot geworden door de visserij en vishandel, dus een bezoekje aan de vismarkt mocht niet ontbreken. In de oude wijk Bryggen, struinden we door de smalle steegjes tussen houten huisjes. Deze wijk heeft wat ons betreft een terecht plekje op de UNESCO-werelderfgoedlijst.

Daarna gingen we terug naar de vismarkt, voor een heerlijke lunch. Vooraf Gravlax en gerookte forel en als hoofdgerecht een stukje gebakken zalm. Een onverwacht luxe etentje zo midden op de dag. Jasper daarentegen zat een droog broodje te verkruimelen. Maar, hij was tevreden, dus wij ook.

 Inmiddels was het gestopt met regenen en gingen we op zoek naar de Fløibanen, een kabeltreintje naar de top van mount Fløyen. Hier vandaan hadden we een prachtig uitzicht over de kleurrijke stad. Een kwartier later niet meer, aangezien een grote mistwolk ons toen het zicht ontnam. We hadden dus een goede timing.

Bordalsgjelet

Bij het ontwaken stond de vallei vol mist. We hebben vanuit ons appartement weer een schitterend uitzicht, ten minste, zodra de mist weer is opgetrokken. Volgens de voorspelling zou het in ieder geval in de ochtend droog blijven, dus besloten we in de buurt te gaan wandelen. Het centrum van Voss was het vertrekpunt voor een wandeling naar de Bordalsgjelet kloof.

Dit keer ging Jasper bij Lieke in de draagzak. De tocht voerde langs een park, over een bruggetje en door een woonwijk. Vaak ook gewoon over de weg. Niet helemaal wat we hadden verwacht. Toen er dan ook een afslag het bos in volgde, sloegen we die logischerwijs in. De kloof zou er al bijna moeten zijn, aangezien op het laatste bordje wat we tegenkwamen stond dat het nog maar 500 meter was. Toen we na een kilometer nog geen kloof tegen waren gekomen en de weg naar het meer leek te gaan, draaiden we ons toch maar weer om. Blijkbaar hebben we een bordje gemist. We hadden toch gewoon de weg door de woonwijk moeten blijven volgen. Met Google Maps hadden we de kloof alsnog snel gevonden.

Via een smal modderpaadje kon je langs de wand een paar honderd meter de kloof in lopen. Dit was uiteindelijk dus een zeer spectaculaire eindbestemming van de wandeling. Jasper was inmiddels weer verkast naar Bas, aangezien Jasper in zo’n draagzak toch wel een flinke belasting voor Lieke’s rug en schouders werd.

’s Middags zijn we lekker in ons appartement gebleven en hebben we Jasper lekker laten rondlopen en de boel laten verkennen. Hierbij moest er af en toe een wesp verdreven worden uit ons appartement. Het stikt hier werkelijk waar van de wespen!

Flåmsbana

De Flåmsbana wordt aangekondigd als een van de mooiste treinritten ter wereld. Dat bleek ook wel toen we gister de tocht gingen boeken, want de enige tijden die nog beschikbaar waren, waren of vroeg in de ochtend of laat in de middag. Aangezien Jasper later op de dag wat ongeduldiger wordt, besloten we om dan maar de trein van 8.35 uur te nemen. Dat betekende vroeg uit bed, aangezien we 1,5 uur in moesten plannen om er naar toe te rijden. Om tijd te besparen kreeg Jasper op de achterbank van Lieke zijn boterhammetje.

Iets over achten waren we mooi op tijd op het station. Nadat we ons door een groep Aziaten hadden gewurmd, die allemaal met de conducteur op de foto wilden, konden we meteen een mooi plekje uit zoeken in de trein. Niet veel later had Jasper alweer de aandacht getrokken van het groepje dames naast ons. De treinrit zelf vond Jasper niet heel erg interessant, maar de medepassagiers des te meer.

Onderweg kwamen we door kleine dorpjes en diverse tunnels en hadden we uitzicht op verschillende valleien en watervallen. Bij de grootste waterval maakte de trein een fotostop. Eenmaal buiten op het perron aangekomen, begon er opeens muziek te spelen. Een danseres voerde halverwege de waterval, bij een ruïne van een huisje, een dansvoorstelling op, om de sprookjesachtige sfeer te benadrukken.

Richting het eindpunt begon het steeds harder te regenen. Ons oorspronkelijke plan was om alleen heen (berg op) de trein te pakken en terug (berg af) te gaan fietsen. Gelukkig hadden we van te voren het weerbericht al bekeken en zijn we toch maar voor een retourtje met de trein gegaan. Dus nu konden we heerlijk droog van de omgeving genieten.

De terugreis duurde voor Jasper wel wat te lang. Zijn boekjes en speelgoed boden geen afleiding meer. Eerst bood een kleurboekje met potloodjes nog uitkomst, maar toen Jasper de potloodjes eenmaal uit de verpakking had gekregen en op begon te eten, hebben we deze toch maar weer afgepakt. Medepassagiers waren ook goede afleiding. Maar als je net kunt lopen, is dat natuurlijk eigenlijk het enige wat je wilt. Dus het was een behoorlijke uitdaging om hem in de kinderwagen en later bij ons op schoot tevreden te houden. Wurmend in de armen van afwisselend Bas en Lieke, begon de grote kunst van het afleiden. Alleen staand met zijn hoofdje bij het open raam, was hij nog blij. Op die manier beleef je de treinrit ook wel het best natuurlijk, met de wind door je haartjes en het piepen van de trein op de rails in je oren.

 Met zo’n vroege treinrit hadden we nog een hele dag voor ons liggen. ’s Middags zijn we naar het centrum van Voss gegaan om een beetje sfeer te proeven en op zoek naar een regenjasje voor Jasper. Er wordt de komende weken namelijk nog wel meer regen voorspeld helaas. Maar vandaag hebben we nog lekker op een terrasje in het zonnetje kunnen lunchen.

Repeat

• Waar is de poes?
• Ik zag hem net nog
• Hij zei: Miauw
• Ik hoorde het toch
• Waar is ie nou?

• Waar is de hond?
• Hij was net hier
• Hij zei nog waf
• Waar is dat dier?

• Refrein:
• Ik vind jou aardig
• Ik vind jou lief
• Ik wil je aaien
• Kom terug alsjeblieft,

• Waar is de muis….

Dit is de songtekst van het favoriete liedje van Jasper. Het liedje hebben we onderweg in de auto al een paar keer aan moeten zetten om Jasper rustig te krijgen of af te leiden als hij overstuur is. Gelukkig gebeurde dit nog niet zo vaak, maar vandaag was het wel vaak nodig. Na vier nachten in Skjolden gingen we door naar onze volgende accommodatie in Voss. Zo’n kleine 200 km hier vandaan.

Na bijna 2 weken prachtig mooi weer, is de voorspelling voor de komende dagen niet heel best. Er is veel regen voorspeld en voor vrijwel de gehele dag. Gelukkig zitten we voor het grootste deel in de auto. Dat vinden wij niet zo erg, maar Jasper is er minder enthousiast over. Sinds hij door heeft hoe leuk lopen is, wil hij het liefst niet anders doen. Tot op heden zochten we vaak een stopplek op waar Jasper even lekker los kon lopen en kruipen, maar als het de hele dag regent is dat toch een stuk moeilijker. Alle mogelijke plekken zijn nat en vies. Nou vind Jasper dat waarschijnlijk niet zo’n probleem, maar daar zitten wij niet echt op te wachten.

Daarom zijn we soms genoodzaakt om iets langer dan dat we zelf zouden willen, en zeker wat Jasper wil, door te rijden. En om Jasper weer een beetje af te leiden volgt:

• Waar is de poes?
• Ik zag hem net nog
• Hij zei: Miauw
• Ik hoorde het toch
• Waar is ie nou?

• Waar is de hond?
• Hij was net hier

Halverwege de rit van vandaag gingen we met de ferry om het fjord over te steken. We hoefden gelukkig niet lang te wachten. Binnen een kwartiertje varen waren we aan de overkant. Daar hebben we nog even snel een lunch gehaald. We hadden hier de keus tussen een tunnel van 24 km lang of een alternatieve bergroute van 47 km. Aangezien Jasper niet zo lekker reageert op tunnels en we geen zin hebben in 24 km Waar is de poes? kozen we voor de bergroute.

De route ging via een smalle bergweg omhoog. Zo smal, dat je bij tegenliggers soms even moest zoeken naar een mogelijkheid om uit te wijken. Niet alle Noren nemen dit even serieus. Ze remmen vaak niet eens af en scheren rakelings langs je spiegels. Vandaag troffen we er eentje die niet van plan was te wijken, dus deed Bas dat maar. Hierop klonken er onheilspellende geluiden van onder onze auto vandaan. Bas kon namelijk helemaal niet opzij, want het asfalt hield op en de berm zat een behoorlijk stuk lager. Diepe sporen in het asfalt achterlatend kwam de auto er gelukkig uit. Zoals het er nu naar uitziet redelijk ongeschonden, we konden gewoon verder rijden. Als we thuis zijn de auto voor de zekerheid maar even na laten kijken.

Eenmaal boven op de berg regende het helaas nog steeds, waardoor we niet zijn uitgestapt bij de sneeuw. Ook het uitzichtpunt hebben we maar even aan ons voorbij laten gaan, aangezien het zicht nog geen 10 meter was vanwege de mist. In Flåm zijn we nog even gestopt om een excursie te boeken voor morgen en om Jasper even uit de auto te laten en een broodje te laten eten.

Daarna had Jasper echt geen zin meer, maar er volgde nog een uurtje rijden met heel wat tunnels. Een tunnel van 5 km…

• Waar is de poes?
• Ik zag hem net nog
• Hij zei: Miauw
• Ik hoorde het toch
• Waar is ie nou?

Een tunnel van 11 km…

• Waar is de poes?
• Ik zag hem net nog

En toen was hij het zo zat, dat ook alle boekjes, speeltjes, kiekeboespelletjes en knuffeltjes niets meer uithaalden. Dus het laatste half uurtje…

• Waar is de poes?

• Waar is de poes?

• Waar is de poes?