Op (het juiste?) pad
We wilden vanochtend vroeg vertrekken voor een wandeling langs de Sognefjellsvegen. Op de heenreis waren we hier al even kort gestopt, maar hadden we alleen tijd voor een snelle fotostop. We hadden gezien dat er een wandeling was aangegeven en vonden het gebied meer dan de moeite waard om naar terug te keren. Gisteravond hadden we de weersverwachting al even bekeken en het zou ’s middags gaan regenen, dus dan maar zorgen dat we vroeg gingen wandelen.
Om 7 uur ging de wekker en miezerde het licht, toen we zo goed als klaar waren voor vertrek begon het steeds harder te regenen. Toch nog maar even de voorspellingen checken. Pas vanaf 12 uur zou het weer droog zijn. Dan nog maar een poosje rekken. Wel zonde dat we voor niks zo vroeg zijn opgestaan. Jasper vond het wel prima, kon hij nog lekker even rondscharrelen in ons appartement.
In ons dorpje regenende het trouwens niet alleen druppels, maar ook toeristen. Er was een cruiseschip aangemeerd in “ons” fjord.En het was ook geen kleintje, volgens internet konden er 4370 passagiers aan boord en 1370 bemanningsleden. Zodra het stopte met regenen, overspoelde de toeristen het slaperige dorpje Skjolden, dat maar 200 inwoners heeft. Al die toeristen moesten langs ons appartement om bij het centrum (lees: supermarkt, hotel en tourist information) te komen. We hebben al regelmatig schapen en koeien moeten ontwijken op de weg, een lading toeristen ontwijken met de auto was weer eens wat anders.
Heerlijk om die drukte achter ons te laten en op weg te gaan naar Mefjellet. Daar aangekomen was het fris, maar droog. Jasper werd alweer enthousiast bij het zien van de draagzak, dus dat zit wel goed. De route wasgoed aangegeven met paaltjes. Volgens het informatiebordje was het een wandeling van 3 kilometer over de hoogvlaktes met uitzicht op de gletsjers. Bij de start had Bas al even zitten puzzelen op het kaartje, want de route leek niet dezelfde kant op te gaan als de paaltjes. Maar ja, het was zo duidelijk aangegeven met die paaltjes, dat kon niet missen.
Hoewel we niet ver van de weg afzaten, waande we ons toch bijna helemaal alleen in de omgeving. Het was iedere keer zoeken naar het volgende paaltje. Sommige stukjes van de wandeling waren een duidelijk pad, het volgende moment moest je door het mos, stenen of stroompjes doorkruizen. Dit maakte het wel zo avontuurlijk.
We hadden lekker de tijd genomen, maar na 1,5 uur vonden we het toch wel gek dat we nog steeds dezelfde kant op liepen. De wandeling was namelijk een rondje en 3 km lang, terwijl onze telefoon nu al aangaf dat we 4,5km hadden gelopen. Blijkbaar ging er toch iets niet helemaal goed. Zo ver we konden kijken bleven de paaltjes alleen maar een kant op gaan. In de loop van de middag was er weer regen voorspeld en aangezien het steeds kouder en dreigender werd, besloten we maar om via de kortste route, namelijk via de weg, terug te lopen.
Dat was een goede beslissing, want met de auto in zicht begon het inderdaad te regenen. Bovendien bleken de paaltjes die wij volgden helemaal niet bij de wandeling te horen die wij dachten te lopen. Geen idee bij welke wandeling ze dan wel hoorden, maar in ieder geval een langere. Toch blij dat we hem gevolgd hebben, want het was een mooie tocht.
Wel een koude tocht. Jaspers gezichtje en handjes warenflink koud na deze ongepland langere wandeling. Hij leek er niet echt last van te hebben. Hij ging pas zeer dramatisch huilen toen hij uit de draagzak moest, wat hem betreft hadden we nog wel even door mogen lopen. Desondanks leek het ons een goed idee om even op te warmen in het zwembad van Skjolden. Deze was gelukkig niet overspoeld met toeristen, aangezien het cruiseschip vertrok zodra wij het water insprongen.
Opwarmen was er alleen niet bij, we moesten even flinkdoorbijten in het koude, zoute water. Jasper heeft lekker even kunnen spetteren en met een bal kunnen spelen. Toen hij begon te bibberen, zijn we er toch maar snel weer uit gegaan.
Na deze inspannende dag, weigerde Jasper nog een middagdutje te doen. Dit heeft hij geweten… Tijdens het avondeten kon hij amper zijn hoofd overeind houden en is hij halverwege zijn prakkie in slaap gevallen. Blijkbaar was het niet alleen voor ons een vermoeiende dag.
Tot aan de voet van de Nigardsbreen
Onderweg naar Skjolden hadden we van de week al een mooi uitzicht op een deel van de gletsjer Jostedalsbreen. Dit is de grootste gletsjer op het vasteland van Europa. Vandaag gingen we op weg naar een zijtak van deze gletsjer, Nigardsbreen. Daarvoor reden we een stukje verder over de sognefjellsvegen, een mooie route langs de oever van de Lustrafjord.
Vanuit de gletsjer stroomde een woest kolkende rivier richting het gletsjermeer. De Noren hebben er over het algemeen wel redelijk vertrouwen in dat je jezelf wel redt (je zoekt je eigen weg wel omhoog, bijna alles is aangeduid als een “makkelijke” wandeling), maar hier hadden ze voor de zekerheid toch maar wat waarschuwingsbordjes en een afzetting voor geplaatst. Op verzoek van Lieke zijn we netjes achter de afzetting gebleven.
Ondanks de gletsjer was de temperatuur over het algemeen aangenaam. Alleen boven aan de voet de gletsjer stond er een koude wind. Daar heeft ook Jasper even een stukje zelf gewandeld, met het vest van Bas aan tegen de kou. Als Jasper oud genoeg is gaan we nog weleens terug voor een hike op het ijs.
Urnes en Feigefossen
Vandaag staat een bezoekje gepland aan de oudste Staafkerk van Noorwegen in het kleine plaatsje Urnes. Dit ligt een kleine 30 kilometer van Skjolden af maar toch deden we er ruim een uur over om er te komen. Over de slingerweg langs het fjord was het op sommige plekken hopen dat je geen tegenliggers zou tegenkomen. Elkaar passeren ging simpelweg niet en dat betekent dat één van de twee auto’s soms een behoorlijk stuk achteruit zou moeten slingeren. Verder kwamen we drie tunnels tegen die in de rotsen waren uitgehouwen, maar geen verlichting hadden. Zelfs met grootlicht aan was het pikkedonker.
Eenmaal in Urnes aangekomen stond de parkeerplaats voor de kerk al aangegeven. Volgens de navigatie was het nog ongeveer 800 meter lopen. Dat is te doen. Op slippers, sneakers en Jasper in de kinderwagen ging we richting de kerk. Vrijwel direct moesten we vrij stijl omhoog, weliswaar over asfalt dus dat was nog wel te doen. Maar na circa 200 meter werd het duwen van de kinderwagen met Jasper toch wel behoorlijk zwaar voor Bas. Dan maar even uitpuffen. Zo zijn we in etappes naar boven gegaan naar de kerk. Eenmaal boven op de berg bleek er naast de kerk gewoon een parkeerplaats te zijn. Deze was gelukkig helemaal vol, want het zou toch lullig zijn als je gewoon naar boven had kunnen rijden.
De staafkerk in Urnes is 1 van de 28 resterende staafkerken in Noorwegen. Ooit waren er ruim 1000 maar het overgrote deel is door de jaren heen vergaan. Deze kerk is omstreeks 1130-1150 gebouwd. Dat wil zeggen de eerste variant. Als het goed is is deze kerk tot viermaal toe opnieuw opgebouwd, waarbij er iedere keer materialen zijn gebruikt van de vorige kerk.
Aan de noordkant van de kerk bevinden zich houtsnijwerken die uit een ander kerk afkomstig zijn. De stijl van het houtsnijwerk is zo uniek dat dit de Urnes stijl wordt genoemd. Vanwege deze reden staat deze staafkerk als enige op de werelderfgoedlijst van UNESCO.
Na het bezoekje aan de kerk zijn we naar het naastgelegen cafeetje gegaan. Deze hadden naast koffie, thee, sap, wat gebak en wafels niet veel meer te bieden. Desondanks hebben we hier prima gezeten en heeft Jasper lekker zijn boterham gegeten.
Halverwege de heenrit waren we al langs de Feigefossen gereden, een van de hoogste vrije val watervallen (circa 218 meter) van Noorwegen. Jasper ging weer in de draagzak en de klim omhoog kon beginnen. Deze tocht werd als “easy” aangeduid. Het was niet bepaald makkelijk, maar je moest een behoorlijke inspanning leveren om boven te komen. Na circa 60 minuten waren we bijna onderaan de waterval. Het was mogelijk om helemaal bij de waterval te komen, maar dan moest er afgeweken worden van het pad. Dat leek ons met Jasper geen heel goed idee en aangezien het weer een beetje begon te betrekken zijn we lekker omgekeerd.
Naar beneden was toch echt een stuk makkelijk en ging een stuk sneller. Dat was maar goed ook want het dreigende weer had inmiddels doorgezet en het begon steeds harder te regenen. Gelukkig hielden de bomen een groot deel van de regen tegen. We waren uiteindelijk precies op tijd bij de parkeerplaats want met de auto in het zicht begon het nu behoorlijk hard te regenen. Zo hielden we het gelukkig zo goed als droog. Hoewel… zodra Jasper in de draagzak zit, zit hij van enthousiasme de draagzak af te kluiven, dat zijn dus de natte plekken die je ziet op de foto’s.
Sognefjellsvegen
Op naar onze volgende bestemming: Skjolden. Voor de laatste keer reden we door de haarspeldbochten de berg op vanuit Geiranger. Toen we vertrokken was het 21 graden Celsius, maar naarmate we hoger kwamen, daalde de termperatuur rap, tot uiteindelijk 15 graden. Ondanks de dalende temperatuur was de sneeuwgrot waar we eergister mee op de foto zijn gegaan inmiddels ingestort.
Na circa anderhalf uur rijden kwamen we aan bij Liasanden, een mooi ingerichte stopplek langs de Sognefjellsvegen. Weer een mooie toeristische, maar rustige, bergweg met uitzicht op de bergen en gletsjers van het Jotunheimen Nasjonalpark. Onderweg zijn allerlei stopplekken en uitkijkpunten ingericht door verschillende architecten, wat de toch al mooie natuur iets extra’s gaf. In Liasanden hadden we in ieder geval een mooi plekje voor de lunch! Ook bij de vele uitkijkpunten en allerlei andere willekeurige plekken langs de weg hebben we even een kijkje genomen. Hier was het wel goed koud, maar dat past ook wel weer bij uitzicht op de gletsjers.
Tegen vieren kwamen we aan in Skjolden, een klein gehuchtje met zo’n 200 inwoners. Hier hadden we een appartement in plaats van een vakantiehuisje, dus we waren benieuwd of dit een beetje ruim zou zijn. Het appartement bleek onderdeel te zijn van een huis op palen dat in het water van het Lustrafjord staat. Vanaf het balkon en de mooie grote ramen in de huiskamer, kunnen we mooi het fjord overzien. Met de ruimte zit het ook wel goed, Jasper kan hier behoorlijke stukken lopen!
Het lopen gaat al heel erg goed, een beetje wankel nog, maar steeds sneller en verder. Het klimmen in de lage vensterbanken was niet zo’n succes… Toen we even de andere kant op keken, viel hij zich een tand door zijn lip. Jasper was hier vrij snel overheen, nu mama nog!
Ørnesvingen en tsunami’s
Na zo’n late nacht gister voor Jasper, eerst maar eens even lekker uitslapen. Met Jasper in de buurt hoeven we geen wekker meer te zetten, hij meldt zich vanzelf wel. Vandaag was dat pas om half 10, hij had wat in te halen. Het uitslaapochtendje was wat het weer betreft wel goed getimed, want vanochtend kwam het water met bakken uit de hemel. Tot nu toe hebben we onvoorstelbaar mooi en heet (!) weer gehad, de temperaturen doen niet onder voor Zuid-Frankrijk. Of voor de hittegolf in Nederland!
Na het ontbijt was het alweer droog en zijn we via de Ørnesvegen (ook wel bekend als de Eagle Road) naar het uitkijkpunt Ørnesvingen gereden. Hier kun je wat verder de fjord in kijken en kijk je ook mooi op het dorpje Geiranger. Dit geheel geeft een mooi weids uitzicht.
Daarna zijn we doorgereden naar het Norsk Fjordsenter, een museum over de geschiedenis van de Geiranger fjord. Een verontrustende expositie in het museum ging over de voortdurende dreiging in dit fjord. Er is namelijk een stuk onstabiele rotswand die als deze loslaat een enorme tsunami zal veroorzaken en het dorpje Geiranger van de kaart zal vegen. Wanneer dit gaat gebeuren is onbekend, dát het gaat gebeuren staat vast. Voor degenen met Netflix: kijk de film The Wave. Die wilden we hier ook kijken, maar helaas is deze via de Noorse Netflix niet te zien. Misschien maar beter ook, want we moeten hier nog een nachtje slapen!
Eenmaal uit het museum was het alweer heerlijk zonnig. Mooi moment om Jasper weer in de draagzak te hijsen en een stuk langs de waterval door het dorp te lopen. Hier is een mooi trappenstelsel voor gebouwd.
Rustgevend boottochtje...
Een fjord kun je natuurlijk pas echt goed ervaren als je er doorheen vaart. Dat stond dus voor vandaag op het programma. Het was nog even uitvogelen welke boot we het beste konden nemen, aangezien er meerdere opties waren. Kayakken of een motorbootje huren durfden we met Jasper niet aan, maar dan was er nog de keuze tussen een ferry of een sightseeing boottocht van 60 of 90 minuten. Uiteindelijk hebben we gekozen voor de 90 minuten sightseeing boottocht met audiotour. We hadden wat twijfels of we genoeg ruimte op het dek zouden hebben met de kinderwagen, aangezien we al veel van deze bootjes bomvol langs hadden zien varen vanuit ons huisje.
Extra vroeg in de rij voor het boarden dus. Dat was niet echt nodig geweest, want er zaten maar zo’n 30 mensen op de boot, terwijl er 150 op konden. Alle ruimte dus. Die ruimte hadden we ook wel nodig, want Jasper wilde helemaal niet in zijn kinderwagen zitten maar lekker rondkruipen en stappen op het dek. We hadden aan het begin van de tocht enthousiast allebei een audioguide gepakt, maar aangezien Jasper zo beweeglijk (en een beetje zeurderig) was, hebben deze onaangeraakt op een stoeltje naast ons gelegen. Geen idee dus hoe al die watervallen heetten onderweg, maar ze waren stuk voor stuk prachtig. Echt rustgevend was het niet, want we hadden onze handen vol aan een rondkruipende en hangerige Jasper.
Na een powernap in het huisje, door zowel Jasper als Lieke, gingen we ’s avonds terug naar het dorpje om een hapje te eten. Op een terrasje aan de fjord hebben wij zitten genieten van het uitzicht en Jasper van de mensen om hem heen. Hij kreeg een meneer zelfs zo gek om steeds zijn beker op te rapen.
Dalsnibba
Om bij het uitkijkpunt Dalsnibba te komen, moesten we eerst weer de slingerweg vanuit Geiranger omhoog nemen. Dalsnibba ligt op 1500 meter hoogte en biedt een mooi uitzicht over het fjord. Vanuit de auto moesten we eerst nog een stukje omhoog lopen, dus Jasper ging weer in de draagzak. Het was goed te merken dat we hoog zaten, want het waaide behoorlijk hard en het was een stuk kouder. Jasper vond het wel mooi, die wind door z’n haartjes.
Om de hoogte te ervaren is er een skywalk gebouwd, een platform met een vloer waar je de diepte in kan kijken en een glazen wand. Jasper heeft in ieder geval nog geen last van hoogtevrees, want hij kroop zelfverzekerd over het platform. Ondertussen de aandacht trekkend van menig andere toerist.
Na diverse mooie foto’s gemaakt te hebben, gingen we terug naar de auto. Bij het instappen zag Bas dat er een briefje onder de ruitenwisser zat. Shit, was het betaald parkeren dan?! Dit bleek niet het geval. De deur van de auto die naast ons stond was door de harde wind opengewaaid en had een deuk in onze deur achtergelaten. De bestuurder was wel zo netjes geweest om zijn telefoonnummer achter te laten. Beetje jammer dat dit nou net de vakantie is dat we niet met een huurauto zijn… Nou ja, niet druk om maken, dat regelen we thuis wel.
Toen we de berg weer af waren was het alweer tijd voor de lunch, dus zochten we daar een mooi plekje voor op. Wederom bood de Ikea-stoel uitkomst.
Maar niet voor lang natuurlijk, want Jasper wil ook even zijn beentjes strekken. Wel lastig van die hellingen als je pas net een beetje kunt lopen… Ook stenen in het water gooien met papa was een mooi spelletje. Iedere plons leverde een mooi schaterlachje op.
Gister hadden we langs de weg al een soort sneeuwgrot gezien waar we graag wilden uitstappen en even een kijkje wilden nemen. Vandaag hadden we daar ook de tijd voor. Toch wel bijzonder dat je met deze temperaturen (want ook hier is het zo’n 30 graden) nog in een sneeuwgrot kunt staan. Spelen met de sneeuw was er helaas niet meer bij, want deze was stijf bevroren. Dan maar spelen met water bij ons huisje.
Tegen een uurtje of acht brachten we Jasper naar bed en leek hij snel te gaan slapen. Niet lang daarna hoorde Lieke echter gegiechel door de babyfoon komen. Een toen Bas terugkwam van een rondje over de camping stond Jasper hem vrolijk toe te lachen door een kier tussen zijn gordijntjes. De gordijntjes gingen weer dicht en weer open, en weer dicht, en weer open… En ook het raam ging open en weer dicht en weer open, en weer dicht, en weer open… Wat een boefje!
Peer Gynt Vegen
Vanochtend vroeg op weg richting Geiranger. Vanuit ons huisje konden we zo de Peer Gyntweg oprijden, een mooie onverharde weg door afwisselende berglandschappen. Hoewel dit een van de bekendste toeristische wegen van Noorwegen schijnt te zijn, kwamen we bijna niemand tegen. Uitgezonderd een paar koeien bij de ingang. Onderweg zijn we gestopt voor een lekker ontbijtje. We zijn blij dat we Jaspers Ikea-kinderstoeltje hebben meegenomen. Het is een beetje een gezeul, maar op zulke momenten super handig.
Halverwege onze reis zijn we gestopt bij de staafkerk in Lom. Dit is een van de grootste staafkerken die in Noorwegen bewaard is gebleven en stamt uit 1160. Voor ons was het een mooie gelegenheid voor een tussenstop en om Jasper even in het gras te laten rondkruipen, want die begint het rijden halverwege de middag wel een beetje zat te worden.
’s Middags moeten we dus wat vaker stoppen, zodat Jasper even kan spelen. Gelukkig is hij nog tevreden met een beetje gras en wat steentjes. Hoewel een glijbaan natuurlijk helemaal leuk is!
Toen we eenmaal van de hoofdweg afreden richting Geiranger was het nog maar 26 kilometer. Toch is dit een tocht van nog ruim een uur vanwege de vele haarspeldbochten de bergen op en af. Dit alles met hellingspercentages tot 10%. Het is een super mooie rit met het ene na het andere geweldige uitkijkpunt.
Tot onze verrassing zit onze accommodatie niet in het dorpje Geiranger, maar iets verderop op een idyllisch plekje in het fjord. Vanuit ons huisje kunnen we het hoogste uitkijkpunt, Dalsnibba, al in de verte zien liggen. Hier gaan we morgen een bezoekje aan brengen.