Vandaag staat een bezoekje gepland aan de oudste Staafkerk van Noorwegen in het kleine plaatsje Urnes. Dit ligt een kleine 30 kilometer van Skjolden af maar toch deden we er ruim een uur over om er te komen. Over de slingerweg langs het fjord was het op sommige plekken hopen dat je geen tegenliggers zou tegenkomen. Elkaar passeren ging simpelweg niet en dat betekent dat één van de twee auto’s soms een behoorlijk stuk achteruit zou moeten slingeren. Verder kwamen we drie tunnels tegen die in de rotsen waren uitgehouwen, maar geen verlichting hadden. Zelfs met grootlicht aan was het pikkedonker.

Eenmaal in Urnes aangekomen stond de parkeerplaats voor de kerk al aangegeven. Volgens de navigatie was het nog ongeveer 800 meter lopen. Dat is te doen. Op slippers, sneakers en Jasper in de kinderwagen ging we richting de kerk. Vrijwel direct moesten we vrij stijl omhoog, weliswaar over asfalt dus dat was nog wel te doen. Maar na circa 200 meter werd het duwen van de kinderwagen met Jasper toch wel behoorlijk zwaar voor Bas. Dan maar even uitpuffen. Zo zijn we in etappes naar boven gegaan naar de kerk. Eenmaal boven op de berg bleek er naast de kerk gewoon een parkeerplaats te zijn. Deze was gelukkig helemaal vol, want het zou toch lullig zijn als je gewoon naar boven had kunnen rijden.

De staafkerk in Urnes is 1 van de 28 resterende staafkerken in Noorwegen. Ooit waren er ruim 1000 maar het overgrote deel is door de jaren heen vergaan. Deze kerk is omstreeks 1130-1150 gebouwd. Dat wil zeggen de eerste variant. Als het goed is is deze kerk tot viermaal toe opnieuw opgebouwd, waarbij er iedere keer materialen zijn gebruikt van de vorige kerk.

Aan de noordkant van de kerk bevinden zich houtsnijwerken die uit een ander kerk afkomstig zijn. De stijl van het houtsnijwerk is zo uniek dat dit de Urnes stijl wordt genoemd. Vanwege deze reden staat deze staafkerk als enige op de werelderfgoedlijst van UNESCO.

Na het bezoekje aan de kerk zijn we naar het naastgelegen cafeetje gegaan. Deze hadden naast koffie, thee, sap, wat gebak en wafels niet veel meer te bieden. Desondanks hebben we hier prima gezeten en heeft Jasper lekker zijn boterham gegeten.

Halverwege de heenrit waren we al langs de Feigefossen gereden, een van de hoogste vrije val watervallen (circa 218 meter) van Noorwegen. Jasper ging weer in de draagzak en de klim omhoog kon beginnen. Deze tocht werd als “easy” aangeduid. Het was niet bepaald makkelijk, maar je moest een behoorlijke inspanning leveren om boven te komen. Na circa 60 minuten waren we bijna onderaan de waterval. Het was mogelijk om helemaal bij de waterval te komen, maar dan moest er afgeweken worden van het pad. Dat leek ons met Jasper geen heel goed idee en aangezien het weer een beetje begon te betrekken zijn we lekker omgekeerd.

Naar beneden was toch echt een stuk makkelijk en ging een stuk sneller. Dat was maar goed ook want het dreigende weer had inmiddels doorgezet en het begon steeds harder te regenen. Gelukkig hielden de bomen een groot deel van de regen tegen. We waren uiteindelijk precies op tijd bij de parkeerplaats want met de auto in het zicht begon het nu behoorlijk hard te regenen. Zo hielden we het gelukkig zo goed als droog. Hoewel… zodra Jasper in de draagzak zit, zit hij van enthousiasme de draagzak af te kluiven, dat zijn dus de natte plekken die je ziet op de foto’s.