Bij het voorbereiden van onze vakantie, was een van de eerste dingen die we vonden op internet een filmpje met de top 10 must sees van Noorwegen. Behalve de standaard toeristische hoogtepunten in het land, werd hier ook een verborgen pareltje beschreven; Jettegrytene. Dit is een rivierbedding die grotendeels droog is komen te liggen door een naburige waterkrachtcentrale. De rivierbodem vormt een spectaculair gezicht. In de rotsen zijn allerlei mooie vormen uitgesleten. Deze plek is voornamelijk bekend bij de Noren, die het als een soort natuurlijk waterglijbanen gebruiken. Kijk, dat zijn de betere tips, die ging dus op ons “to do”-lijstje.

Vanaf ons huisje was het 1,5 uur rijden hiernaartoe, maar dat hadden we er wel voor over. Het was een mooie rit, langs het meer en mooie rotspartijen. Gelukkig stond Jettegrytene goed aangegeven op de bordjes, want onze navigatie had er wat moeite mee. Met nog maar 8 kilometer te gaan kwamen we bij een brug, met een gesloten hek en met het volgende bordje;

Logische eerste stap was google translate, maar daar heb je natuurlijk wel internet voor nodig en we hadden onvoldoende ontvangst. Een klein stukje terug, terwijl Lieke net wat bouwvakkers wilde gaan vragen om een foto van het bordje te vertalen, had Bas opeens toch ontvangst. Google translate maakte er het volgende van: “vegetarisch naar de jelly pots gesloten vanwege grote waterstroming”. “Vegetarisch” dat zal wel “weg” moeten zijn. En “jelly pots” was een vrije vertaling van Jettygrytene. Uit de rest van de vertaling werd duidelijk dat er blijkbaar te hoog water stond. Later bij de tourist information legde ze uit dat de waterkrachtcentrale dan het water liet weglopen, waardoor de rivierbedding dus niet langer droog stond.

Helaas, 1,5 uur rijden voor het verborgen pareltje wat voor ons voor altijd verborgen zal blijven. Even schakelen dus. Eerst dus maar naar de tourist information, waar ons uiteraard weer een hike werd aanbevolen. Er was ook een mooi plekje in het zonnetje om even te lunchen. Daar werd Jaspers aandacht al snel getrokken door de eendjes. En toen Bas de eendjes ging voeren, hadden wij ook hun aandacht. Jasper stond maar al te graag een beetje van zijn brood af aan zijn nieuwe vriendjes. Hij liet ze zelfs uit zijn hand eten.

Daarna zochten we een strandje in de buurt op, zodat Jasper nog lekker even met water en vooral modder kon spelen. Dit keer was Bas de bikkel. Nou ja, tot zijn enkels dan.