Na 5 nachtjes in Voss verlieten we ons huisje om onderweg te gaan naar Havsdalsgrenda. Vanwege het slechte weer vermoedden we dat het vooral een dag van kilometers maken zou worden, omdat halverwege ergens wandelen niet echt aantrekkelijk was in de regen. Zoals bijna iedere rit deze vakantie passeerden we weer heel veel tunnels. Variërend van kort tot 11 kilometer, van geen verlichting tot gele, witte of blauwe verlichting en van pure rotsen tot beton. Vandaag hadden we weer iets nieuws; een tunnel met rotondes erin!

Halverwege hielden we een tussenstop bij het Norsk Natursenter. We dachten dat dit een soort bezoekerscentrum bij het Nationale Park Hardangervidda was en het trok ons vooral aan omdat het een droog stopplekje was. Het bleek een museum te zijn over Hardangervidda, waar we enthousiast naar binnen gelokt werden door een van de medewerkers die Vlaams bleek te zijn. De prijs viel ook wel mee, volgens hem, maar anderhalf pintje bier. Een Noors pintje welteverstaan, dus stiekem was het eigenlijk best wel duur. Maar goed, we waren al lang blij dat we toch nog een activiteit hadden om deze regenachtige dag.

Er was een panoramafilm over de omgeving, die door Jasper vol overtuiging werd voorzien van commentaar (“die”, “tutututu”, “da”, “iiieee”). Vooral als er dieren te zien waren was hij geboeid. Omdat er vooral landschappen te zien waren, zijn we maar iets eerder de zaal uit gegaan, aangezien Jasper een beetje destructief begon te worden.

In het museum werd informatie gegeven over de omgeving. Met veel opgezette dieren en een groot aquarium. We hebben Jasper ook nog maar even lekker rond laten lopen, omdat buiten in het natte gras vandaag niet echt een optie was. Bij de lunch waren we nu dus extra blij met zijn stoeltje en een overdekte lunchplek, zodat we toch redelijk droog langs de weg en in de mist hebben kunnen lunchen.

Tegen het eind van de middag kwamen we aan in Havsdalsgrenda, wederom een ski resort vlak naast de piste. Inclusief zwembad en ondergrondse parkeergarage, wat een luxe. In de garage zagen we al allemaal deuren met kamernummers. Na onze sleutel opgehaald te hebben, stapten we zelfverzekerd onze deur binnen. Het bleek een betonnen hok van 2 bij 1 te zijn. We stonden even raar te kijken, maar snapten dat dit de schuur wel zou zijn. De deur ernaast leidde naar het trappenhuis naar ons echte appartement. Deze was een stuk ruimer en gezelliger ingericht dan de schuur. Zelfs een gas openhaard in de huiskamer.

Nadat Bas alle spullen uit de auto had geladen gingen we snel naar het centrum om boodschappen te doen. Het centrum bleek niet heel erg groot, maar wel te beschikken over een restaurantje (een zeldzaamheid hier), dus zijn we eerst even lekker een pizza gaan eten.